Tussen de oude papieren vonden we de toespraak die Lex van Voorst hield bij de opening van de exposities van Corrie Bos en Hil Andringa in de Kijkdoos Bennekom 21 dec- 12 januari 1974-1975. Het karakteriseert het werk van Corrie nog altijd.
“Er is een grote mate van onafhankelijkheid voor nodig om niet de mode van het jaar te volgen. Corrie Bos lapt die mode aan haar modieuze laars. Als zij de mode van het jaar zou volgen zou zij op een wat naïeve wijze moeten schilderen, liefst zo klein mogelijk en in de vergeelde sfeer van vier generaties terug. U zult die sfeer niet aantreffen. Zij werkt uitsluitend in aquarel en die techniek wordt meestal gezien als een halfslachtige bezigheid voor dames. Niets daarvan bij Corrie Bos. Haar Hollandse landschappen zijn geen halfzachte vloeiers maar breed op poten gezette schilderijen. De aquarel is een techniek die de meeste schilders maar weer laten vallen als gebleken is dat de olieverf een iets minder eigenzinnig materiaal is. Dat soort lafheid is Corrie Bos vreemd. Misschien moet je wel zo eigenwijs zijn als zij is om in deze techniek iets te kunnen bereiken.”
Over Hil Andringa zei Lex:
“Op een leeftijd waarvan men verondersteld wordt werkeloos het einde af te wachten, (red. in 1974 was Hil 78 jaar) werkt zij gedurende zeven uren per dag zeven dagen per week. Zij is zo vrij om waar de cultuur haar het breien van wollen sokken toebedeelt te werken in stug metaal en kunsthars. De perfectie waarmee zij maat en vorm hanteert geeft haar plastieken kracht en lading: begrippen die wij lichtvaardig associeren met jeugd. Het bewijst weer eens dat de begrippenjong en oud niet overeenkomen met het aantal jaarringen dat men telt. Hersencellen verdorren niet zozeer op grond van het aantal verjaardagen, als wel op het momnet dat men zich afsluit voor nieuwe indrukken.
Onder de handen van Hil Andringa sneuvelen vele heilige huisjes. Temidden van losbandigheid die wel eens wordt aangeduid met de term ‘gooi matrs’ werkt zij rustig door op een bijna kloosterachtige wijze. Temidden van nieuwbouwflats werkt zij in een his dat in een staat van verwaarlozing verkeerd aan haar schaal modellen van flats zoals die zouden kunnen zijn. Waar bijna iedereen kunsthars met plastic associeert weet zij er de imago van ivoor en edele houtsorten aan mee te geven. “